Ospa prawdziwa, łacińska nazwa Variola virus, została odkryta w 1906 roku przez Paschena w Hamburgu. Światowa Organizacja zdrowia głosi obecnie, że choroba została wykorzeniona i dlatego, zaleciła zaprzestanie szczepień przeciwko ospie prawdziwej. Od 1980 roku w Polsce zaprzestano szczepień, natomiast w 1988 zniszczono wszystkie szczepionki. Do zakażeń dochodziło drogą oddechowa bądź kontaktową, a okres wylęgania wynosił prawie dwanaście dni. Specyficznym objawem ospy prawdziwej była typowa wysypka ospowa, która rozpoczynała się na twarzy i owłosionej skórze głowy. Wysypka pozostawiała trwałe blizny. Często dochodziło do zakażeń wtórnych i ropowicy w narządach wewnętrznych. Poza specyficznymi objawami występowały też typowe jak: dreszcze, wysoka gorączka, wymioty, a nawet zaburzenia świadomości. Jeżeli nie doszło do zgonu, to po dwunastu dniach objawy zaczynały się cofać. Zanim ogłoszono wyeliminowanie tej choroby, stosowano szczepienia przeciwko ospie na szeroką skalę. Do 1975 roku stosowano szczepienia podstawowe począwszy od dwunastego miesiąca życia, przypominające w piątym i piętnastym roku życia oraz dorosłych z grup ryzyka. Szczepiono metoda skaryfikacji, czyli wielokrotnych małych nacięć, na ostrzu, którego znajdował się wirus krowianki. Obecnie jedyne szczepy wirusa znajdują się w Atlancie oraz w Moskwie.
Zapomniana ospa prawdziwa
