Istnieją choroby niewywoływane przez czynniki chorobotwórcze, a których źródłem są nasze własne części ciała. Dość często buntują się nasze gruczoły dokrewne, odpowiadające za wydzielanie hormonów. Takim gruczołem jest również tarczyca, ulokowana zaraz pod krtanią. Zaburzenia w obrębie pracy tarczycy można podzielić na dwie kategorie: nadczynność i niedoczynność. Nadczynność, jak wskazuje sama nazwa, dotyczy produkcji zbyt wysokiego stężenia hormonów. Do objawów tegoż schorzenia zaliczyć można: uczucie osłabienia, zdenerwowanie, zaniepokojenie, wrażenie nieustającego gorąca, utrata masy ciała, kołatanie serca, drżące ręce, niewydolność oddechowa, czy, w przypadku kobiet, zanik bądź nieregularne miesiączki. Problemy z nadczynnością tarczycy dotykają najczęściej kobiet między dwudziestym a czterdziestym rokiem życia i są powiązane z wystąpieniem innej choroby zwanej chorobą Gravesa-Basedowa. Niedoczynność tarczycy objawia się poprzez: przemęczenie, uczucie senności, osłabienie, problemy z koncentracją oraz zaburzenia pamięci, wrażenie przemarznięcia – nieustające uczucie chłodu, przesuszona skóra, bladość, skłonność do rogowacenia naskórka, problemy z oddawaniem stolca, a także znaczny przyrost masy ciała. Niedoczynność wiąże się najczęściej z chorobą Hashimoto i dotyka kobiet przechodzących burze hormonalne, jak ciąża czy menopauza.
Nadczynność a niedoczynność tarczycy
